توسعه متوازن در ایران، در ساده‌ترین روش توضیح، بدین معناست که «ایران را به نحوی توسعه دهیم که به محیط ایران و جهان، و نیز به نسل بعد از خودمان آسیب نزنیم و همچنین، فرایندهای رشد و توسعه را به گونه‌ای طراحی کرده به اجرا بگذاریم که بی ثباتی به حداقل برسد و کشور در با ثبات‌ترین وضعیت قابل تصور باشد». این تعریف از توسعه، با روشی که از توسعه که در آن، اقتصادی، رشد را تجربه می‌کند اما همزمان بی‌ثباتی و عدم اطمینان به آینده را نیز القا می‌کند، به طور کل، متفاوت است. اینکه ایران در ابعاد مختلف، رشد داشته باشد اما رشد آن در مسیر و فضایی پایدار و باثبات رخ نداده باشد، از توسعه متوازن فاصله گرفته است. توسعه‌ای که موقتی و مقطعی باشد، صرفا رشدی نامتوازن است و توسعه متوازن نیست. همچنین، توسعه‌ای که صرفا در برخی حوزه‌ها محقق شده باشد و در برخی دیگر از حوزه‌ها به صورت متناسب، محقق نشده باشد، توسعه‌ای نامتوازن به شمار می‌رود. به بیان ملموس و واضح، توسعه نامتوازن، همانند یک پیکره کاریکاتوری است که برخی اندام‌های آن بزرگ و برخی کوچک‌اند و میان آن‌ها تناسب وجود ندارد. کسی که بازوهای قوی، اما مغزی کوچک داشته باشد، توانمند نیست. و نیز کسی که مغزی بزرگ اما بازو و اندامی کوچک داشته باشد، توانمند نیست. ایران توانمند، ایرانی است که تمامی بخشهای آن، به طور متناسب رشد کرده وتوسعه یافته باشد. پروژه «توسعه ایران» کوششی است برای به دست آوردن تصوییر واقعی از «توسعه متوازن» در ایران.
سکوی محتوایی
درباره و تماس با نام دل
